Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2009

Οι χειροκροτητές.

Έχουμε αποδεχτεί τα πάντα τελικά. Οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μας το έχουμε προσυπογράψει δια της σιωπηλής ανοχής μας. Είμαστε δεκτικοί, ενδοτικοί, παθητικοί στο να μην αντιδρούμε και θετικοί και εύκολοι στο να χειροκροτούμε.
Βραβεύουμε τον καθένα με το παραμικρό. Μια αθλητική επίδοση, μια νίκη σε αγώνες, ένα καλό ποίημα ή τραγούδι, μια θετική καριέρα, ένα ανθρωπιστικό έργο. Μια πρωτιά, μια επιτυχία η οποία αξίζει σίγουρα την διάκριση που ξεχωρίζει το καλό και το ωραίο, από το άσχημο και το κακό. Σωστά. Όμως αν το καλό αξίζει να επιδοκιμάζεται και να χειροκροτείται, δεν πρέπει και το κακό να αποδοκιμάζεται; Η αναγνώριση του ενός δεν πρέπει να συνοδεύεται και με αποδοκιμασία για το άλλο; Αν για ενθάρρυνση πρέπει να αναγνωρίζονται οι κορυφαίοι και οι δημιουργοί, δεν πρέπει να αποθαρρύνονται και να παίρνουν "κίτρινη κάρτα" οι διάφοροι βλαπτικοί ατάλαντοι σαν ελάχιστη ποινή της κακοποιού δράσης τους;
Έτσι λοιπόν, αν στον άξιο μαχητή, στον επιτυχημένο δημιουργό, στον παραγωγικό εργάτη πρέπει να δίνουμε τον έπαινο μέσα στον σχετικό φάκελο, τότε στον λιποτάκτη, στον αντιδημιουργό, στον λουφατζή τεμπέλη πρέπει να δίνουμε το... φάσκελο!
"Ελάτε εδώ κύριε στιχουργέ. Τι γράψατε; Ωραία. Πάρτε το φάκελο με την βράβευσή σας και τον χρυσό δίσκο σας. Άξιος ο μισθός σας. Εσείς κύριε τάδε τι γράψατε; Στιχάκι όπως.. "Μείνε μαζί μου έγκυος, γιατί εγώ είμαι φερέγγυος"; Πάρτε τον φάκελο με το… φάσκελο".
Ελάτε εδώ και εσείς κύριε. Πόσο επιτύχατε στην πρωθυπουργία η στο υπουργείο που σας εμπιστεύτηκε ο λαός; Μπράβο σας. Πάρτε το φάκελο με το παράσημο, το χειροκρότημα, τις ζητωκραυγές, την αγάπη του κόσμου, τις τιμές. Άξιος ο μισθός σας και σας.
Εσείς πόσο αποτύχατε κύριε η κυρία στον τομέα που σας εμπιστεύτηκαν; Πόσο τα θαλασσώσατε; Τι έγινε με το κυκλοφοριακό, την μόλυνση, την ύδρευση, την περίθαλψη, την κουλτούρα; Την Παιδεία; Τίποτα. Τίποτα απολύτως. Αποδεδειγμένα και ολοφάνερα τα κάνατε σκ... Για σας το φάκελο με το... φάσκελο!
Όμως ένας ολόκληρος κόσμος –ο λαός- χαρίζει το χειροκρότημα του τελικά επί δικαίων και αδίκων. Και έτσι το φάσκελο το κρατάει μονίμως και δικαιωματικά πια, για τον εαυτό του...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου