Έχουμε μια πολιτική κατάσταση που σαν πραγματικότητα δημιουργεί θέσεις, σκέψεις και τάσεις συμβιβασμού ή προβληματισμού. Μας διαπερνάει μια πολιτική πρόκληση (όχι χειρότερη από προηγούμενες...) νόμιμη τυπικά, παράλογη και απαράδεκτη συναισθηματικά, που την δημιουργήσαμε και την συντηρούμε οι ίδιοι με την δικαιολογία ότι δεν είχαμε άλλη εκλογή ή γιατί αυτή η εκλογή μας λειτουργεί εξισορροπιστικά έναντι των ίδιων μας των αντιφάσεων...
Έχουμε πρωθυπουργούς (όπως πριν από κάμποσα χρόνια είχαμε δικτάτορες) που τους χειροκροτούμε κυρίως, φεύ, για το θεατρικό τους στυλ και τα λάθη ή τις προκλήσεις τους. Έτσι αν είναι ανήθικοι, τους απαλλάσσουμε εκ προοιμίου και αν είναι ηθικοί, τους παρασύρουμε με τις γνωστές μας συνήθειες της δουλοπρέπειας, της αυλοκολακείας και του λαϊκού μας παραληρήματος. Μετά τους φορτώνουμε μια διαγωγή και μια ηθική, που εμείς οι ίδιοι με τα χειροκροτήματα μας, αν όχι επιβάλλαμε, πάντως στηρίξαμε. Αυτό είναι άνανδρο. Αν είμαστε εύπιστοι ή ευάλωτοι, δουλοπρεπείς μαζοχιστές ή εθελότυφλοι στη σχέση μας με τον όποιο ηγέτη, τότε αυτός που φταίει λιγότερο, είναι εκείνος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου