Ο γνωστός μύθος μας τόχε πει προειδοποιητικά και ξεκάθαρα από τότε: «Αν ποτέ πάρει τα ηνία στα χέρια του, αυτός ο νέος ...»
Και είχε σίγουρα συγκεκριμένους λόγους να πιστεύει κάτι τέτοιο κάθε «μεγάλος» που θα ήξερε ότι μια ζωή ο νέος αυτός ήταν φιλόδοξος, αρρωστημένος αρχομανής από κούνια, φαφλατάς, άνεργος, επιπόλαιος κι άλλα διάφορα….
Με τα πολλά λόγια όμως, με τις διάφορες και θορυβώδεις κουβέντες και επιχειρηματολογίες, την χρήση του ονόματος του «καμπόσου» σε μια απελπιστική καμπή μάλιστα όλων των φίλων του τα κατάφερε. Με απατηλές υποσχέσεις, έντεχνες δεσμεύσεις και τα ταχυδακτυλουργικά του κόλπα, τα κατάφερε κάποια στιγμή και πήρε επί τέλους τα ηνία του πολυπόθητου άρματος στα χέρια του.
Όλοι περίμεναν να δουν τι θα δουν… Και πολύ γρήγορα άρχισαν να συμβαίνουν άλλα πράγματα. Οι γνωρίζοντες και οι αντιλαμβανόμενοι και μη θαμπωμένοι από το μεγάλο αστραφτερό άρμα έβλεπαν, άκουγαν και έμεναν κατάπληκτοι. Άρχισαν μάλιστα να φοβούνται για το πού θα κατέληγαν όλα αυτά, έστω και αν ο λαός κάτω, δεν είχε την δυνατότητα να καταλάβει τότε ακόμα πολλά...
Πορεία προς ανατολάς (μέχρι Μόσχα) και μαζί πορεία προς Δύση. Επειδή είχε μανία να πάει εύκολα και γρήγορα ψηλά, μία ανέβαινε και μία βουτούσε... Τα δάση καίγονταν τη μια και τα ποτάμια ξεχείλιζαν την άλλη… Καμμένη γη, φτώχια και λάσπη παντού. Όλοι οι γύρω του γυάλιζαν το άρμα του λαμπερού ηνίοχου και χόρταιναν τα άλογά του μέχρι σκασμού αλλά στον κόσμο άρχισε η πείνα, θέριεβε η ανησυχία, κυριαρχούσε η αναταραχή και η αγωνία αφού τίποτα πια δεν στεκόταν όρθιο… Τα χαλινάρια ήταν τόσο χαλαρά, τα χέρια που τα κρατούσαν τόσο ανήμπορα και άπειρα, ώστε χωρίς κανένα έλεγχο πια, όλα κατρακυλούσαν στα ερέβη έτοιμα να πάρουν κι όλο τον κόσμο μαζί τους. Τα πάντα έδειχναν ότι μια σχεδόν ολική καταστροφή ερχόταν…
Μέχρι που ένα χέρι δυνατό, σαν χέρι θυμωμένου λαού σταμάτησε την τελευταία στιγμή, το αχαλίνωτο άρμα.
