Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2009

Οι χειροκροτητές.

Έχουμε αποδεχτεί τα πάντα τελικά. Οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μας το έχουμε προσυπογράψει δια της σιωπηλής ανοχής μας. Είμαστε δεκτικοί, ενδοτικοί, παθητικοί στο να μην αντιδρούμε και θετικοί και εύκολοι στο να χειροκροτούμε.
Βραβεύουμε τον καθένα με το παραμικρό. Μια αθλητική επίδοση, μια νίκη σε αγώνες, ένα καλό ποίημα ή τραγούδι, μια θετική καριέρα, ένα ανθρωπιστικό έργο. Μια πρωτιά, μια επιτυχία η οποία αξίζει σίγουρα την διάκριση που ξεχωρίζει το καλό και το ωραίο, από το άσχημο και το κακό. Σωστά. Όμως αν το καλό αξίζει να επιδοκιμάζεται και να χειροκροτείται, δεν πρέπει και το κακό να αποδοκιμάζεται; Η αναγνώριση του ενός δεν πρέπει να συνοδεύεται και με αποδοκιμασία για το άλλο; Αν για ενθάρρυνση πρέπει να αναγνωρίζονται οι κορυφαίοι και οι δημιουργοί, δεν πρέπει να αποθαρρύνονται και να παίρνουν "κίτρινη κάρτα" οι διάφοροι βλαπτικοί ατάλαντοι σαν ελάχιστη ποινή της κακοποιού δράσης τους;
Έτσι λοιπόν, αν στον άξιο μαχητή, στον επιτυχημένο δημιουργό, στον παραγωγικό εργάτη πρέπει να δίνουμε τον έπαινο μέσα στον σχετικό φάκελο, τότε στον λιποτάκτη, στον αντιδημιουργό, στον λουφατζή τεμπέλη πρέπει να δίνουμε το... φάσκελο!
"Ελάτε εδώ κύριε στιχουργέ. Τι γράψατε; Ωραία. Πάρτε το φάκελο με την βράβευσή σας και τον χρυσό δίσκο σας. Άξιος ο μισθός σας. Εσείς κύριε τάδε τι γράψατε; Στιχάκι όπως.. "Μείνε μαζί μου έγκυος, γιατί εγώ είμαι φερέγγυος"; Πάρτε τον φάκελο με το… φάσκελο".
Ελάτε εδώ και εσείς κύριε. Πόσο επιτύχατε στην πρωθυπουργία η στο υπουργείο που σας εμπιστεύτηκε ο λαός; Μπράβο σας. Πάρτε το φάκελο με το παράσημο, το χειροκρότημα, τις ζητωκραυγές, την αγάπη του κόσμου, τις τιμές. Άξιος ο μισθός σας και σας.
Εσείς πόσο αποτύχατε κύριε η κυρία στον τομέα που σας εμπιστεύτηκαν; Πόσο τα θαλασσώσατε; Τι έγινε με το κυκλοφοριακό, την μόλυνση, την ύδρευση, την περίθαλψη, την κουλτούρα; Την Παιδεία; Τίποτα. Τίποτα απολύτως. Αποδεδειγμένα και ολοφάνερα τα κάνατε σκ... Για σας το φάκελο με το... φάσκελο!
Όμως ένας ολόκληρος κόσμος –ο λαός- χαρίζει το χειροκρότημα του τελικά επί δικαίων και αδίκων. Και έτσι το φάσκελο το κρατάει μονίμως και δικαιωματικά πια, για τον εαυτό του...

Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2009

Υπνοβάτης λαός

Ο Λαός ανυπεράσπιστος και δικαιολογημένα ευάλωτος σε όλες τις μεθοδεύσεις, (ούτε Τύπο ούτε τηλεοπτικά μέσα δικά του έχει...) δεν μπορεί να δει καθαρά τα προβλήματά του ή κι αν τα βλέπει, δεν μπορεί να τα συσχετίσει με την Εξουσία και να τα αποδώσει στους νομοθέτες της. Φανατίζεται υπέρ του αρχηγού σε βαθμό ανάλογο προς την επιστημονική πλύση εγκεφάλου που έχει υποστεί. Έχοντας λοιπόν αναγκαστικά διαχωρίσει την εικόνα του εκάστοτε εξουσιαστή, από τα αίτια των δεινών του, με μεγαλύτερο ενθουσιασμό την κάθε φορά υψώνει την εικόνα αυτή στα ουράνια. Σκοτεινά φανατικός, πρόσκαιρα πιστός και ενθουσιασμένος, είναι ακριβώς ο σημερινός «ειδωλολάτρης».
Υπάρχει και αυτός που ψάχνει με απόγνωση και δε βρίσκει πιά στα μάτια των άλλων καμιά ζεστασιά, ευαισθησία, αγνότητα. Που αντί για την επικράτηση ενός ψηλότερου ιδανικού, βλέπει παντού την αφοσίωση όλο και περισσότερων στον άγριο ωφελιμισμό, στην κομπίνα και στον ευδαιμονισμό. Τίποτα μέσα σε κανέναν άνθρωπο δεν τραγουδάει πιά. Κανείς δεν γελάει. Όλοι βρυχώνται με μάτι θολό κι αρπαχτικό. "Ολοι συντρίβονται τελικά κάτω από μια καθοδήγηση εξαθλιωτική και εκμεταλλευτική.
Είναι φανερό τίνος το έργο έφερε εκεί τα πράγματα...Το παρόν και το μέλλον, μοιάζουν πια με τον τοίχο σοφίτας", θα'λεγε ένας Ουγκώ, όπου όσο θα θέλεις να προχωρείς, τόσο θα χρειάζεται και να σκύβεις...
Η εικόνα αυτή του σημερινού ανθρώπου, έτσι όπως πάνε να τον κάνουνε και έτσι όπως τον κάνανε κι όλας, δεν είναι άλλη παρά η εικόνα του αρχηγού, του εξουσιαστή, ή του εγώπαθου αρρωστημένου αρπαχτικού ειδώλου κάθε επιπέδου, μοιραία μεταφερόμενη στις μάζες. Για όσους το ψάξουν, η εικονολατρία αυτή (και τα πρωτότυπά της...) είναι η πηγή των πιο μεγάλων δεινών. Την μάχονται ασταμάτητα μερικοί που όμως είναι λίγοι και σχεδόν περιθωριοποιημένοι από το γενικό κλίμα, αλλά αυτοί φωνάζουν ή γράφουν κάτι από εδώ και από κει. Εναντίον ολόκληρων αιώνων βαρβαρότητας που πέρασε ο κόσμος μας. Εναντίον αιώνων βαρβαρότητας που ακόμα θα περάσει...

Ο φεουδάρχης!

Έχουμε μια πολιτική κατάσταση που σαν πραγματικότητα δημιουργεί θέσεις, σκέψεις και τάσεις συμβιβασμού ή προβληματισμού. Μας διαπερνάει μια πολιτική πρόκληση (όχι χειρότερη από προηγούμενες...) νόμιμη τυπικά, παράλογη και απαράδεκτη συναισθηματικά, που την δημιουργήσαμε και την συντηρούμε οι ίδιοι με την δικαιολογία ότι δεν είχαμε άλλη εκλογή ή γιατί αυτή η εκλογή μας λειτουργεί εξισορροπιστικά έναντι των ίδιων μας των αντιφάσεων...
Έχουμε πρωθυπουργούς (όπως πριν από κάμποσα χρόνια είχαμε δικτάτορες) που τους χειροκροτούμε κυρίως, φεύ, για το θεατρικό τους στυλ και τα λάθη ή τις προκλήσεις τους. Έτσι αν είναι ανήθικοι, τους απαλλάσσουμε εκ προοιμίου και αν είναι ηθικοί, τους παρασύρουμε με τις γνωστές μας συνήθειες της δουλοπρέπειας, της αυλοκολακείας και του λαϊκού μας παραληρήματος. Μετά τους φορτώνουμε μια διαγωγή και μια ηθική, που εμείς οι ίδιοι με τα χειροκροτήματα μας, αν όχι επιβάλλαμε, πάντως στηρίξαμε. Αυτό είναι άνανδρο. Αν είμαστε εύπιστοι ή ευάλωτοι, δουλοπρεπείς μαζοχιστές ή εθελότυφλοι στη σχέση μας με τον όποιο ηγέτη, τότε αυτός που φταίει λιγότερο, είναι εκείνος.