Ο γνωστός μύθος μας τόχε πει προειδοποιητικά και ξεκάθαρα από τότε: «Αν ποτέ πάρει τα ηνία στα χέρια του, αυτός ο νέος ...»
Και είχε σίγουρα συγκεκριμένους λόγους να πιστεύει κάτι τέτοιο κάθε «μεγάλος» που θα ήξερε ότι μια ζωή ο νέος αυτός ήταν φιλόδοξος, αρρωστημένος αρχομανής από κούνια, φαφλατάς, άνεργος, επιπόλαιος κι άλλα διάφορα….
Με τα πολλά λόγια όμως, με τις διάφορες και θορυβώδεις κουβέντες και επιχειρηματολογίες, την χρήση του ονόματος του «καμπόσου» σε μια απελπιστική καμπή μάλιστα όλων των φίλων του τα κατάφερε. Με απατηλές υποσχέσεις, έντεχνες δεσμεύσεις και τα ταχυδακτυλουργικά του κόλπα, τα κατάφερε κάποια στιγμή και πήρε επί τέλους τα ηνία του πολυπόθητου άρματος στα χέρια του.
Όλοι περίμεναν να δουν τι θα δουν… Και πολύ γρήγορα άρχισαν να συμβαίνουν άλλα πράγματα. Οι γνωρίζοντες και οι αντιλαμβανόμενοι και μη θαμπωμένοι από το μεγάλο αστραφτερό άρμα έβλεπαν, άκουγαν και έμεναν κατάπληκτοι. Άρχισαν μάλιστα να φοβούνται για το πού θα κατέληγαν όλα αυτά, έστω και αν ο λαός κάτω, δεν είχε την δυνατότητα να καταλάβει τότε ακόμα πολλά...
Πορεία προς ανατολάς (μέχρι Μόσχα) και μαζί πορεία προς Δύση. Επειδή είχε μανία να πάει εύκολα και γρήγορα ψηλά, μία ανέβαινε και μία βουτούσε... Τα δάση καίγονταν τη μια και τα ποτάμια ξεχείλιζαν την άλλη… Καμμένη γη, φτώχια και λάσπη παντού. Όλοι οι γύρω του γυάλιζαν το άρμα του λαμπερού ηνίοχου και χόρταιναν τα άλογά του μέχρι σκασμού αλλά στον κόσμο άρχισε η πείνα, θέριεβε η ανησυχία, κυριαρχούσε η αναταραχή και η αγωνία αφού τίποτα πια δεν στεκόταν όρθιο… Τα χαλινάρια ήταν τόσο χαλαρά, τα χέρια που τα κρατούσαν τόσο ανήμπορα και άπειρα, ώστε χωρίς κανένα έλεγχο πια, όλα κατρακυλούσαν στα ερέβη έτοιμα να πάρουν κι όλο τον κόσμο μαζί τους. Τα πάντα έδειχναν ότι μια σχεδόν ολική καταστροφή ερχόταν…
Μέχρι που ένα χέρι δυνατό, σαν χέρι θυμωμένου λαού σταμάτησε την τελευταία στιγμή, το αχαλίνωτο άρμα.
Κύριε Χατζηδάκη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ συγκροτημένη η σκέψη σας και αξιοπρεπέστατος ο λόγος σας, με σύνεση και προσεκτική εκφορά. Αλλά, θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω στα συμπεράσματα της σύγκρισης Α. Παπανδρέου και Γ. Καρατζαφέρη.
Ο μεν πρώτος, άσχετα με τις μυθικές ηγετικές του ικανότητες, υπήρξε λαοπλάνος, ο δε δεύτερος, θεωρώ ότι, είναι απλά πλάνος. Η στάση του είναι καθαρά καιροσκοπική και φέρνει στο νου τη γνωστή λαική ρήση: Ό,τι αρπάξει ο κώλ..ς μας.
Ο πατριωτισμός δεν είναι προνόμιο κανενός, ούτε μονοπώλιο ενός απο-κόμματος. Κανείς δεν μπορεί να δηλώνει περισσότερο πατριώτης από τον άλλο.
Ο ίδιος δήλωσε θαυμαστής του Ε. Βενιζέλου και υποστηρικτής της Μεγάλης Ιδέας, αυτής που παραλίγο να ακρωτηριάσει και την υπόλοιπη επικράτεια. Απέκρυψε επιμελώς, όμως, ότι ο ίδιος ο Βενιζέλος άλλαξε στάση, υιοθέτησε άλλη πολιτική, όταν είδε τον κίνδυνο που ερχόταν, και προέβη, πολύ σοφά, στην ελληνοτουρκική προσέγγιση.
Αυτά δε λέγονται, γιατί ο κύριος Καρατζαφέρης ξέρει πολύ καλά που απευθύνεται: Σε ένα έθνος αμόρφωτων και ανιστόρητων νεοελλήνων, που δεν διαβάζουν τίποτα εκτός από αθλητικές εφημερίδες, προγνωστικά στοιχήματος και κουτσομπολίστικα-σοφτ πορνό περιοδικά.
Άρα, η ελπίδα δεν μπορεί να προέλθει από εκεί, επ' ουδενί. Η μόνη λύση είναι μια ενωμένη, πατριωτική, σοβαρή και στιβαρή αριστερά, με κοινωνικό, σύγχρονο πρόσωπο και υπεύθυνες, ανοιχτόμυαλες, ανθρωποκεντρικές πολιτικές. Αλλά αυτό αργεί ακόμη.. τουλάχιστον για μερικούς αιώνες!
Είναι αφάνταστο το πόσο συμφωνούμε σε όλα και δη στα περί επιπέδου και επιλογών του λαού. Μήπως όμως ο λαός αυτός θα μπορούσε να γίνει καλύτερος αν η κρατούσα τάξη δεν συνέβαλλε τόσο (όχι τυχαία) στο κατέβασμά του; Άρα έχουμε μια εσωτερική κατοχή μέσα στην οποία αναπαράγονται εξουσιαστές και εξουσιαζόμενοι, χωρίς ελπίδα. Είναι όλα μέσα στο παιχνίδι αυτό, ακόμα και εμείς που αντιστεκόμαστε, μέχρι να γίνει κάτι...
ΑπάντησηΔιαγραφή